BIG skrót (mam nadzieje, że ktoś to przeczyta...

   Więc, (moja profesorka zaraz by mi pewnie zwróciła uwagę, że od „więc” się zdania nie zaczyna, ale co ona mi teraz może zrobić – nic!) troszkę pozmieniałam, nie mogę się zdecydować czego tak właściwie chce od szablonu, żeby było podobny do mnie, czy, żeby odzwierciedlał moje konkretne uczucia, ale jakoś to chyba poukładam, a jak nie to będziecie się musieli przyzwyczaić do ciągłych zmian, lub przynajmniej częstych.
   Może zacznę od tego jak minął mi weekend bo nic nawet o tym nie napisałam od tych dni.
   W sobotę byłam na tym basenie, nareszcie się wybrałam, no i było, hmm... , standardowo, raczej, nie to, żeby znowu narzekała, no bo niby czego można się spodziewać bo basenie, fajne rzeczy tam są, np. super bicze wodne (nie powiem, musimy się kiedyś z mamitą moja wybrać, bo zapewne jej się to spodoba – relaksujące). Popływałam sobie na sportowym (tylko troszkę za zimną wodę jak dla mojej ciepłolubnej pupci) ale w sumie efekt był taki, że rano miała zakwasy, który uniemożliwiały mi w miarę normalne poruszanie się, przynajmniej z rana. (Bestios thx., ze mnie wyciągnąłeś)
   W Niedziele ostro pokłóciłam się z rodzicami, ale tak właściwie niepotrzebnie, gdyby tylko oni postarali się jakoś przynajmniej wykazać odrobinę tolerancji było by inaczej. Teraz z biegiem czasu próbuje ich jakoś usprawiedliwić, bo może to kwestia wychowania, inne pokolenie, itp. Mianowicie poszło o to, czemu ja nie idę do kościoła, skoro oni poszli, powiedziałam, że nie chce, no i się zaczęło (bomba). Nie wiem tylko jakim prawem oni wyrzucali mi takie coś, skoro sami nie są w ogóle, bynajmniej przeze mnie postrzegani za dobrych katolików. Chodzą do kościoła kiedy coś idzie nie tak, albo kiedy inni tak robią. Przepraszam bardzo, ale ja się w takie szopki bawić nie mam zamiaru. Zresztą wychodzę z założenia, że religia to indywidualna sprawa każdego z osobne i nikt nie powinien się do niej wtrącać, a już na pewno nie rodzice pełnoletniej córki, ale to, tak jak już pewnie nie raz pisałam, zalety bycia jedynakiem. 
   Poniedziałku tak właściwie nie pamiętam, a właściwie nie pamiętam, żeby się coś wartego zapisania stało, no umówiłam się z fryzjerem, ba, fryzjerem chłopakiem, który mi uczeszę włosy na studniówkę w sobotę na 16 (muszę to zapisać, najlepiej na czole).
   Dzisiaj, dzisiaj, oj dzisiaj to się nachodziłam. Beata miała w Katowicach poprawę matury z matmy (czyt. Czarnej magii), więc ja jako szanująca się psiapsióła musiałam pojechać z Nią. Bidula jest chora znowu (ja mam tylko nadzieje, że jak zawsze uratuje sytuacje i wygramoli  się z tego choróbska do studniówki). No, w każdym wypadku, ona tam sobie pisała, a ja w tym czasie postanowiłam sobie jakoś ten czas uprzyjemnić, bo czekać nam, osobą  postronnym nie pozwolono w szkole, więc ni mniej, ni więcej wyruszyłam w miasto. Obowiązkowo najpierw capuccino w Epiku, oj, ale dzisiaj to sobie podosadzałam, wzięłam sobie takie z bitą śmietaną i lodami (mniam, polecam, tylko UWAGA! Bomba kaloryczna). Wypiłam kawkę poprzeglądam wszystkie pisma kobiece jakie mogłam i te o dekorowaniu wnętrz też, a potem ruszyłam na sklepy, a i jeszcze potem był eklerek czekoladowy w kawiarni i CrossChicken w McDonald’zie, czas jakoś się dłużył, więc postanowiłam poczekać przed szkołą, aż skończą. Czekam, czekam, czekam, wychodzi jedna dziewczyna cała zapłakana (jej, to ja już obgryzam paznokcie, pewnie trudne – Beta, trzymam kciuki!). Stoję (a właściwie chodzę w te i z powrotem) z jakimś chłopakiem, on czeka na dziewczynę, ja na Bete. Tak chodzę, chodzę, już przysłowiowego kuku-mamuniu dostaje, chłopak do mnie -„choć zapalimy sobie, lżej będzie” –ba, pewnie, że zapalę! Stoimy tak przed tą szkołą i wyglądamy jak para ojców na porodówce – w te i we w te.
   W każdym bądź razie Beata wyszła tak po 14, to nic, że ja tak krążyłam przed szkoło od 12, i mówi, że napisała i, że powinno być dobrze – wierze w nią, bo będzie dobrze!
   Wróciłam do domku i jak zdjęłam te moje kozaki na szpilach, no to nie było miejsca na mojej stopie, które by mnie nie bolało, a jutro z mamą na targ – maraton, ale dam radę, muszę  ;.(  !